Anne en de baminees.

Wanneer een groot man als Nelson Mandela er niet meer is, dan heb je al gauw de neiging om over normen en waarde, loyaliteit, verbintenis en onvoorwaardelijke liefde te gaan praten.
Alles zat namelijk in die ene man en ik kan maar 1 verhaal bedenken waarin al deze eigenschappen weer terugkomen.
Anne en de 'baminees'.
Anne was met haar zusje en ouders bij ons op bezoek.
Anne was toen bijna 4 jaar oud en praatte de hele dag vol. Woorden waren voor haar uitgevonden zeg maar. Alles wat haar ogen registreerden zette haar mond om in woorden zoals ook die middag toen wij even in het bos gingen wandelen en Anne oog in oog kwam te staan met een Chow-Chow, een behoorlijk grote hond met een enorme bruine kraag, waarop Anne riep, 'kijk papa een leeuw'.
Toen wij s'avonds vroegen wat Anne wilde eten riep zij enthousiast 'baminees'.
Anne was gek op bami en dat haalde je bij de Chinees dus, 'baminees'.
Toen wij even later vertrokken naar de 'baminees' ging Anne mee.
Het was er druk en het duurde dan ook even voor wij aan de beurt waren. Anne praatte rustig verder over van alles en nog wat toen ik eindelijk onze bestelling kon doorgeven. Terwijl ik dat deed merkte ik dat Anne ineens aan het fluisteren was 'nee, niet doen' hoorde ik haar dwingend zeggen.
Toen ik achterom keek zag ik dat papa 5 pepermuntjes in zijn hand had en die aan Anne wilde geven maar Anne dacht er niet aan die aan te nemen.
'Nee, laat nou liggen!' maar papa luisterde niet en stopte de 5 pepermuntjes bij Anne in haar broekzak.
Vanaf dat moment veranderde alles.
Anne praatte niet meer maar keek schichtig om zich heen.
Als ik haar wat vroeg keek ze mij niet aan maar keek zij naast me, over me en door mij heen.
Anne werd met de minuut gestresster en wilde maar 1 ding. Zo gauw mogelijk hier weg.
Die pepermuntjes die brandde in haar broekzak en al een paar keer had zij geprobeerd om ze eruit te halen en terug te leggen maar papa had telkens gezegd dat ze dat niet mocht doen.
Je zag haar denken 'kun je het nog harder zeggen, papa?'
Anne's ogen schoten de hele tijd heen en weer en zij was er niet gerust op toen eindelijk de bestelling klaar was en wij het pand konden verlaten.
Anne gaf mij snel een handje en we liepen richting uitgang, ik hield de deur voor haar open en papa liep voorop.
Net toen Anne met haar korte beentjes de drempel over ging tikte er iemand op haar schouder.
Ik voelde hoe haar handje verstrakte in de mijne, ik zag hoe haar ogen vol angst naar papa keken.
In die paar seconden zag je dat er in haar hoofd een enorme strijd gaande was.
Op een gegeven moment dacht ik dat Anne het zou uitschreeuwen, 'jaaaa ik heb pepermuntjes in mijn zak maar die heeft papa daar gestopt' maar ze deed het niet.
Anne perste haar lippen op elkaar en keek naar de grond, schuldbewust, wachtend op wat zou komen.
'Lust jij misschien een lolly?' vroeg de eigenaresse die achter Anne stond.
Anne keek op naar papa, totaal in verwarring.
'Ja pak maar een lolly Anne'.
Anne draaide zich om en griste een lolly van de schaal en zette weer een stap richting de auto.
Ik voelde aan alles dat zij nog steeds zo ver mogelijk hiervandaan wilde, maar de ellende was nog niet voorbij.
'Jij hebt vast wel een broertje of zusje die ook wel een lolly lust' hoorde ik de eigenaresse Anne vragen.
Met een wanhopig gezicht draaide Anne zich om,  en griste nogmaals een lolly van de schaal.
'Wat zeg je dan Anne?'.
Maar Anne zei niets, bang dat zij alsnog zou zeggen 'ik heb de pepermuntjes gestolen' en zij trok nu wild aan mijn hand.
Anne wilde weg.
Eenmaal in de auto keek ik op een gegeven moment in de achteruitkijkspiegel naar Anne's gezichtje. Er zat een diepe frons in haar voorhoofd terwijl zij keek naar de 2 lolly's in haar hand.
Mama had haar verteld dat je nooit zomaar iets mag pakken maar papa had dat wel gedaan, en nu had zij ook nog eens 2 lolly's in haar hand. Hoe kon dat?
Het heeft even geduurd maar uiteindelijk begreep Anne hoe het zat en klaarde haar gezichtje weer op. Inmiddels is Anne alweer 10 jaar en af en toe zie ik bij haar dat gezichtje nog doorbreken, en stilletjes hoop ik dan dat die Anne nooit zal verdwijnen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Chowchow

http://www.nu.nl/buitenland/3646911/nelson-mandela-95-overleden.html