Het is definitief.

Ze zit daar al uren naar buiten te kijken.
Haar ogen ontwijken de kletterende druppels op het raam, ze zijn gericht op een onzichtbaar punt ergens in de verte.
Ik zit aan mijn eerste kopje thee en hou haar vanuit mijn ooghoeken stiekem in de gaten.
Af en toe kijkt zij mijn kant op en knipoogt, zoals alleen zij kan knipogen.
Na een tijdje loop ik naar haar toe en leg mijn hand op haar rug, zij kijkt mij aan met een blik die lijkt te zeggen 'in de herfst sterven we allemaal een beetje'.
Ik knik en buig mijn hoofd.
Ik kan het niet laten te denken aan iedereen die ons de laatste jaren is ontvallen, ze komen allemaal voorbij, maar de beelden kunnen de leegte niet vullen die in de loop van de tijd is achtergebleven.
Het lege gevoel ontfermt zich over mijn gemoedsrust en even weet ik niet wat te doen.
Het kan je zo overvallen, dat gevoel van moedeloosheid en het verdriet om degene die zijn verdwenen..
Dan komen de onvermijdelijke tranen opzetten, maar nog voordat de tranen volwassen kunnen worden staat zij op en glijdt mijn hand onzeker van haar rug.
Ik kijk op en volg haar.
Het is gestopt met hevig regenen en ze wil een frisse neus halen.
Alleen blijf ik achter, niet in staat het gevoel van melancholie los te laten.
Rustig ga ik zitten en denk, 'definitief''.
De herfst luidt altijd het einde van een jaar in, maar ook het einde van een leven, symbolischer kan het haast niet worden.
Ik kijk naar buiten waar dikke druppels aan de laatste bladeren van de bomen hangen en weet dat het langzaam tijd wordt om afscheid te nemen.
Het is definitief, 2013 is langzaam aan het sterven en wij sterven allemaal een klein beetje mee.
Ik hoor nieuwe regendruppels zachtjes tikken tegen de ruit, ik zie mensen hun paraplu's weer openen. Ik kijk hoopvol naar de deur en na eventjes wachten is ze daar weer.
Ze komt tegen me aanzitten en ik aai haar korte haren langzaam droog.
Ik kom weer tot rust en hoor haar zachtjes spinnen.