De Efteling (jaarlijks uitstapje)

Al een paar keer is mij gevraagd of ik ook eens iets positiefs wilde schrijven.
Nou dit wordt een positief stukje hoor, over ons jaarlijks uitstapje met onze nichtjes, Anne(10), Rosa(8), Marij(5) en neefje Teun(3) naar de Efteling.
Nou kun je over zo'n dag wel een heel boek schrijven maar laat ik mij beperken tot een voorval met mijn nichtje Marij(5).
Voor degene die de Efteling niet kennen, laten we het zo zeggen, er zijn attracties waarvan je denkt 'hoeft niet zo nodig' maar met 3 meiden en 1 jonge wordt dat natuurlijk een heel ander verhaal. 
Anne(10) gaat namelijk in alle 8banen en Marij(5) wil dat eigenlijk ook maar mag dat niet omdat zij er nog te klein voor is.
Gelukkig had Marij gisteren iets gevonden wat ook heel stoer was, namelijk 'het grote schip'.
'Het grote schip' is een soort schommel maar dan in de vorm van een schip dat heen en weer gaat en steeds hoger en hoger, tot je het idee hebt dat je bijna over de kop slaat.
Marij was er met papa al 2x in geweest en wilde nog een keer.
Papa was alleen met de oudste naar nog een 8baan en mama had toch echt geen zin in 'het schip' en datzelfde gold ook voor haar tante. Dus bleef Luc over en die moest dus bewerkt worden
'Ah toe nou, toe nou Luc, 'Het is helemaal niet eng hoor'. Ik ging voor de bijl.
Toen we bij het schip aan kwamen merkte ik al meteen iets op, Marij(5) was duidelijk de jongste en de kleinste, en ik was niet de enige die dat opviel.
We stonden in de rij met achter ons een stel opgeschoten jongens die wijzend naar Marij keken en in hun ogen kon je lezen dat zij er geen vertrouwen in hadden. Die ogen vertelde mij dat dat meisje voordat we instapten terug zou willen.
Zoals gezegd, Marij was al 2x geweest dus ik wist dat dat wel goed zat.
Die jongens begonnen met hun stoere praat, 'ik ga toch niet kotsen want ik heb vanmorgen niets gegeten, dus....' en keken dan met een schuin oog naar mij en Marij.
Marij luisterde niet eens maar was alleen bezig met 'hoelang nog Luc?'
Eindelijk was het dan zover en Marij rende meteen naar het uiterste puntje van 'het schip', het gedeelte wat het hoogst gaat zullen we maar zeggen.
'Hier Luc, kom...!'
Achter mij liepen die stoere jongens dus ik kon niet twijfelen en ik wist dat mijn broodje kaas van 10 minuten geleden een hevig gevecht zou moeten leveren om te blijven waar ie nu zat.
Naast ons zaten 2 meiden van een jaar of 15.
Ook zij keken verschrikt op toen zij de blonde van wel liefst 1 meter en 14 centimeter naast hun plaats zag nemen.
Ook hun ogen zeiden mij dat zij er geen vertrouwen in hadden en dat ik maar een slechte volwassene was om zo'n klein meisje mee te nemen, foei!
Die opgeschoten jongens waren pal voor ons gaan zitten en af en toe keken zij achterom om te kijken of die kleine van 5 er nog steeds zat, en die zat er hoor met een glimlach van oor tot oor.
Toen kwam 'het schip' langzaam in beweging, de jongens voor ons praatte nog honderduit en ze riepen stoere kreten naar de wachtende giebelende meiden aan de kant.
De meiden naast ons keken met een medelijdende blik naar de kleine spring in 't veld naast mij.
'Och die stakker' zag je ze denken.
Het Schip ging natuurlijk hoger en hoger en op een gegeven moment heb je de hoop dat ie niet meer hoger gaat want je maag laat ineens weten dat er een manier is om uit je lichaam te ontsnappen, namelijk gewoon via je mond.
Gelukkig had ik Marij bij me die mij in deze stressvolle situatie wist te vertellen dat we nog veeeeeelllll hoger zouden gaan.
'Oh echt waar? '
Het kleine koppie ging knikkend heen en weer, 'fijn' denk je dan. 
Ik moest mijn gedachten verzetten, ik dacht namelijk teveel aan dat broodje kaas wat ik zojuist naar binnen had gewerkt en ik wist dat wanneer ik zo door zou gaan dat broodje kaas weer herenigd zou worden met de buitenlucht, dus keek ik eens om mij heen, of ik de enige was die in discussie met zijn maag was.
Die meiden naast ons zaten inmiddels met witte knokkels gespannen voor zich uit te staren, het ging niet meer zo soepeltjes als 2 minuten geleden zag ik.
Voor ons waren de jongens doodstil en keken een beetje zenuwachtig naar elkaar, gillen was uit den boze maar zelfs degene die zojuist nog stoer had lopen verkondigen dat ie niets gegeten had keek alsof ie alles van gisterenavond dan maar ging recyclen.
Tegenover ons zat, 10 meter verderop, een stelletje, ik schat rond de 20 jaar, waarvan het meisje haar vriend aantikte en ergens naar wees. Ik volgde haar vinger en keek in de ogen van een dolgelukkig vijfjarig meisje die voor mij nog veel meer nieuws had.
'Zometeen gaat ie het hoogst' en ik kon een glimlach niet onderdrukken en keek weer eens naast ons.
1 van die meiden was helemaal wit weggetrokken en had nu toch echt haar hand voor de mond.
Het schip ging onverstoorbaar door, hoger en hoger, de wind suisde langs je oren en maakte tranen in je ogen. Nog hoger, en nog hoger.
Verschikt keek ik naar het meisje naast ons en ik hoopte dat zij het allemaal binnen zou kunnen houden.
Zij keek echt niet blij meer en haar ogen smeekte me om het schip te stoppen.
Haar hand ging weer naar haar mond en de paniek was duidelijk van haar gezicht af te lezen en net op het allerhoogste punt, het punt dat je maag in je keel zit en je echt het idee hebt dat er iets is afgebroken en je wel degelijk naar voren gaat vallen en dat we met z'n allen in het schip op weg naar de hel zitten, juist op dat moment hoor ik naast mij een hoog vijfjarig stemmetje roepen,
'en die handjes in de lucht'. 
De blik van het meisje naast ons is dodelijk.
De jongens voor ons lachen, maar dan als een boer met kiespijn.
Voor lul gezet door een 5 jarige, dat moet pijn doen.

http://www.efteling.com/Park