Schelden doet geen pijn.

Toen mijn moeder besloot om mij de waarheid te vertellen omtrent Sinterklaas, waren wij net in een dorp in Brabant komen wonen.
Je kon er over de velden kijken zover je oog reikte en je kon de bekrompenheid voelen tot op je botten.
Turken, Marokkanen, Antillianen of andere gastarbeiders waren hier niet te bekennen, en na achteraf bleek, niet welkom.
De enige gastarbeider die het dorp kende was notabene mijn vader.
Wij kwamen uit België en daar werd ik dagelijks aan herinnerd dankzij mijn leraar van school die het nodig vond om met de opmerking 'wat ben jij toch een stomme Belg' de hele klas te laten weten dat wij 'anders' waren.
En dat 'anders' werd niet geaccepteerd in het 'oh zo gezellige Brabant'.
De pauzes werden een marteling, een groepje kinderen duwden je in een hoek en zongen in koor, 'Luc is een stomme Belg', of terwijl je na zo'n eindeloze dag weer naar huis liep werd je achterna gezeten door een groepje en de stoerste ging dan voor je staan en vroeg in een onverstaanbaar dialect 'gaade gij vanavond nog frietekes eten', en als je dan niet antwoordde omdat het al de tiende keer was dat die vraag werd gesteld dan kon je ook nog klappen krijgen.
Wanneer je dan huilend op de grond lag werd je dan ook nog even iets duidelijk gemaakt, 'Ga toch terug naar België want hier wil niemand vriendjes met je worden'.
Achteraf bekeken nogal racistische opmerkingen als je het mij vraagt maar daar hield ik mij toen niet mee bezig, wel met het feit dat ik het niet begreep, ik had tenslotte niets verkeerds gedaan, zag er net zo wit uit als zij alleen sprak ik anders, minder boers zullen we maar zeggen.
De leraar, je weet wel de aanstichter van het geheel, zei telkens 'schelden doet geen pijn', nou ik dacht daar heel anders over in die tijd, ik was tenslotte 7.
Zeven jaar en niet opgewassen tegen een halve klas die je constant loopt te treiteren met je afkomst. En juist dat moment had mijn moeder uitgekozen om mij te vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Sinterklaas en Zwarte Piet een jaarlijks terugkerend fenomeen met de jaarlijks terugkerende discussie.
In het begin hield ik mij verre van die discussie maar nu vele jaren later, nu de discussie weer oplaait, word ik gedwongen na te denken over hoe het er in mijn jeugd echt aan toe ging.
Als ik nu aan mijn jeugd denk, beeld ik mij in dat er een gekleurd jongetje op mijn plaats in de klas zit en ik hoor de leraar al brullen 'Hey zwarte Piet niet in slaap vallen' en ik zie hoe de kinderen hem in de pauzes klemzetten en zingen 'Zwarte Piet ging uit fietsen'.
Ik zie het jongetje naar huis lopen met een groepje blanke wijsheid achter hem aan waarna de stoerste vraagt 'wanneer vertrek je weer naar Spanje', en als hij vraagt 'hoezo' antwoord de hele groep, 'want hier wil toch niemand vriendjes met je worden'.
Ik zie dat alles voor mij en vraag mij iets af,
moet het Sinterklaasfeest veranderen of moeten wij veranderen?